Ik ga naar de Etos en loop langs de schappen. 

Een vriendelijke medewerkster vraagt of ik het ik het kan vinden. 

‘Nee, eigenlijk niet. 

Ik zoek iets om mijn geheugen te verbeteren.’

 

Weet u nog hoe het heet? 

‘Haha, nee!’ 

 

Hoe klassiek is dit geval! 

Na lang nadenken was het Gingko Biloba dat ik zocht. 

 

Het is mijn eer te na om een 1 ding op te schrijven dat ik heus wel kan onthouden! 

De medewerkster en ik hebben er hartelijk om gelachen maar eenmaal in de auto vond ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk. 

 

Ik ben nog lang niet zo heel oud dat ik niet 1 simpel dingetje kan onthouden. 

Soms weet ik ook niet eens dat ik door een bepaalde straat ben gereden omdat ik 

gewoonweg niet oplet.

  

In mijn bijna overspannen periode (dat was wel 100 jaar geleden toen de kinderen nog heel jong waren) haalde ik mijn man iedere vrijdag van Schiphol op. 

Op weg ernaar toe zag ik het bordje “Schiphol”. 

En op een dag, toen ik mijn man weer ging ophalen, was ik in totale verbazing over dat bordje. 

 

‘Waar ligt Schiphol in hemelsnaam?’ 

 

Nu zou ik me daar doodongerust om maken. 

Toentertijd ging het aan mij voorbij (zoals zo veel dingen). 

Wat zonde eigenlijk dat de automatische piloot mijn leven had overgenomen. 

Wie weet heb ik geweldige dingen gemist omdat ik er niet bij was met mijn hoofd. 

 

Waarschijnlijk was het een overlevingsstrategie die ik nodig had. 

Soms zijn deze strategieën noodzakelijk bijvoorbeeld in gevaarlijke situaties. 

Maar in mijn geval was het gewoon verstand op vliegtuigmodus.

 

Fysiek was ik er wel maar mentaal niet.

Overleven in plaats van te leven. 

 

Een aantal jaren later werd ik wakker. 

De kinderen waren zomaar groot geworden en ik switchte naar de actieve modus. Waar het geluid aan is en alles weer actief! 

 

Ik heb het licht wat later gezien en bewandel mijn weg ietwat anders. 

Ik doe mijn uiterste best om de vliegtuigmodes niet meer aan te zetten.

 

Jammer dat mijn telefoon geen zen-modes heeft.

 

 

 

 

 

 

Een quote die lijkt op wat Mahatma Ghandi heeft gezegd.

Wees de verandering die je wilt zien in de wereld.

Zo bekend en oh zo waar.

 

Ik denk dan aan de opvoeding van de kinderen.

Iedere keer is er weer een andere benadering om een kind op te voeden.

Mijn eerste kind was een proefkonijn.

Misschien kennen andere moeders dat gevoel ook.

Tenslotte was het grote opvoedboek er niet bij geleverd bij de geboorte.

 

In de tijd dat mijn eerste kind geboren was, woonden wij in Indonesië.

Er was geen consultatiebureau dat mij kon helpen met opvoedkundige vragen, alleen de goedbedoelde adviezen van vriendinnen.

Ieder had een andere methode om op te voeden.

 

Dit kan een kersverse moeder best onzeker maken.

Dus probeerde ik alle opvoed strategieën uit.

De een was geweldig en de ander weer wat minder.

 

Ik volgde iemand anders voorbeeld omdat ik niet wist hoe ik een kind moest opvoeden.

Hij is toch groot geworden met allerlei methodes die ik heb uitgeprobeerd.

Toen ik eindelijk besefte dat het niet ging om technieken maar om de liefde die ik voelde voor mijn kind en het begrijpen van hem, ging plotseling alles van een leien dakje.

Niet meteen natuurlijk! Ik kan me als de dag van gisteren herinneren dat mijn allerliefste jongetje veranderde in een vuurspuwende babydraak. Dit midden in een winkelcentra in Bandung. Ik herpakte een van de technieken die ik geleerd had van mijn vriendinnen.

Kalm blijven en hem liefdevol behandelen terwijl ik dacht, Jongen, als dit voorbij is dan ………

Mijn kalmte had niets uitgehaald (dacht ik).

De bewaking kwam nog even voorbij om te kijken waar al die herrie nu over ging.

Want in Indonesië is het not done om een kind zo zijn gang te laten gaan.
Even later kwam ook de politie nog langs. Ja, mijn dag was compleet!

 

Je hoorde ze denken!

Die buitenlanders met hun opvoedkundige staaltjes!

Kijk wat er van terecht komt!

 

Uiteindelijk is mijn koddig ventje uit zijn woede aanval gekomen en zijn we naar huis gegaan. Wees gerust, ik heb hem niets aangedaan!

 

Uiterlijk was ik kalm maar innerlijk was ik een woeste zee die niet te bedaren was.

Ik deed me kalm voor.

Als de buitenkant niet overeen komt met de binnenkant kan je proberen van alles te bereiken. Het gaat alleen niet lukken omdat je twee verschillende signalen uitzendt. Hoe kan je dan een voorbeeld zijn voor anderen als je innerlijk niet in balans is?

De quote is mooi en het is nog mooier wanneer innerlijk en uiterlijk overeenkomen.

 

 

Ik heb een mooi verhaal gelezen dat ik wil delen met jullie.

 

Boeddha vroeg eens aan zijn leerling:

“Wanneer een mens getroffen wordt door een pijl, doet dit pijn?

De leerling antwoordde: “Ja”

Daarna vroeg de Boeddha:

“En wanneer dezelfde mens getroffen wordt door een tweede pijl, heeft hij dan meer pijn?”

De leerling antwoordde weer: “Ja”.

 

Boeddha legde uit aan zijn leerling dat we in het leven de eerste pijl nooit kunnen

controleren.

 

De tweede pijl daarentegen wel en is onze reactie van de eerste pijl.

Zolang we leven kunnen we pijnlijke ervaringen meemaken (de eerste pijl).

We kunnen de eerste pijl veroordelen, bekritiseren of ontkennen en ja, zelfs haten.

De eerste pijl kunnen we niet beheersen maar hoe we er op reageren wel.

 

De toestand waarin wij verkeren wordt in verband gelegd met een emotie.

Het is niet de emotie zelf, maar de manier waarop we omgaan met deze.

 

Veroordeel je emoties niet.

Kijk naar de situatie hoe die zich voordoet en kijk tegelijkertijd hoe je op deze situatie reageert.

Wanneer jij je reacties kent, kan je makkelijker invoelen dat verdriet of geluk niet te verwarren is met schuld, boosheid, schaamte of andere reacties.

 

 

 

 

Zodra we weten dat er bezoek komt gaan we als een tornado door het huis.

Stapeltjes tijdschriften die op tafel lagen om ooit gelezen te worden verstoppen we onder in de kast.

Prulletjes van de kinderen krijgen een plek die nooit meer gevonden wordt.

Jij happy en de kids in mineur!

Je racet met je stofzuiger en stofdoek door het huis om her en der schoon te maken en vergeet alsnog de zwart geworden spinnenwebben in de hoeken van het plafond.

 

Het aluminium krijgt ook een verwoede poetsbeurt zodat alles glimt en blinkt wanneer de gasten komen. Inclusief de poetster, jij dus!

Het geeft een gevoel van voldoening en trots dat je dit in zo’n korte tijd hebt weten te doen.

Vervolgens een heerlijk geurkaarsje aan en laat de gasten maar komen!

 

Je voert al deze activiteiten uit om je bezoekers welkom te heten in een huis dat jij zo graag een afspiegeling van jouw innerlijk beeld wilt laten zijn.

Een huis dat je welkom heet, waarbij je gastvrij wordt onthaald en waar je vertrouwde gesprekken kan onderhouden.

 

Maar hoe vaak vergeten wij ons eigen vertrouwde ik te verwelkomen in ons eigen huis?

Komt jouw innerlijk tot uiting in jouw huis?

 

Of staat het volgepropt met overbodige spullen zoals de meubeltjes van opa of oma, spullen gekregen van familieleden of huisgenoten?

Accessoires die niet meer gebruikt worden of frutsels van de kinderen die allang het huis uit zijn?

 

Soms is de organisatie in je huis ver te zoeken en overzie je het geheel niet meer.

Je kan bijvoorbeeld beginnen met het opruimen van 1 laatje of met een gedeelte van een kast.
Ik wil wedden dat je dan de smaak te pakken krijgt en doorgaat

 

Wat ga je doen?

Wacht je op een wonder dat overnacht geschiedt?

Dat er een opgeruimd en bij jouw passend huis verschijnt?

 

Of ga je misschien aan de slag met de KonMari-methode?

 

Volgens deze methode moet je spullen met emotionele waarde het laatst opruimen. Begin je eenmaal met het inkijken van fotoboeken en liefdesbrieven, dan kom je nooit verder met opruimen.

 

Soms kan dat ook heerlijk zijn om weg te dromen bij de herinneringen die je weer tegenkomt.

Door elk emotioneel beladen artikel vast te pakken en te beslissen wat je wegdoet, verwerk je het verleden volgens Kondo.

Als je ze in een la of doos stopt, blijft het verleden zoals het is, wat soms een last kan zijn. Het belet je om in het NU te leven.

Een opgeruimd huis is een opgeruimde geest.

 

Slordig omgaan met je spullen of er niet meer blij mee zijn betekent dat je oog hebt verloren voor de bezittingen en je omgeving en dus ook voor jezelf.

 

Om weer in contact te komen met je eigen ik, kan je een paar dingen doen zoals wat aardiger jezelf te zijn.

Een duwtje in je rug dat je nodig hebt om in actie te komen betekent ook aardig zijn voor jezelf.

 

Omarm datgene dat je anders had kunnen doen in het verleden.

Het verleden is niet te veranderen en je weet niet wat er in de toekomst gaat gebeuren.

 

Vandaag, in het nu, maak jij je herinneringen.

Zorg voor mooie herinneringen en Go with the Flow.

Weet dat je dingen kan doen op eigen kracht en vertrouw daarop.

 

 

 

In het kader van: “Je moet alles een keer meegemaakt hebben” heb ik mij ingeschreven voor lachyoga.

Ik weet dat lachen je een stuk jonger maakt (altijd meegenomen!), het scheidt een happiness hormoon af wat je dus gelukkiger maakt en het werkt ontspannend.

 

Andere mensen zien lachen doet lachen, waardoor iedereen vrolijk wordt.

We waren gelijkgestemde zielen in een kamer.

Waar we naar zochten was blij zijn op wat voor manier dan ook.

 

Na het voorstelrondje gingen we aan de slag.

We moesten kabouters uitbeelden.

Ik had een tuinkabouter in gedachten maar kon het niet uitbeelden omdat ik het geen leuk plaatje vond.

Hoe hard ik ook mijn best deed, lachen deed ik echt niet, hoor.

 

De medecursisten begonnen te lachen, niet echt rollend over de grond, maar een lachje hier en daar was wel te horen.

Daarna gingen we kris kras door de ruimte lopen om elkaar te groeten en keihard te lachen met elkaar (niet om elkaar).

Dat werkte ook niet voor mij.

Waarom zou ik lachen met iemand wanneer er geen aanleiding was om te lachen?

 

De sfeer was gezellig.

Iedereen had wel een glimlach op het gezicht maar mijn lach kon je nog niet horen.

Vervolgens gingen we dijenkletsen

Het enige effect dat gaf was pijn in mijn dijen. Ik ben ook overenthousiast!

Ik hoorde steeds meer mensen hardop lachen. Zeer frustrerend!

 

Het lesuur was al bijna ten einde en ik had nog niet eens één lach geproduceerd.

Ik werd er een beetje zenuwachtig van.

Ben ik zo’n saaie trien of depressief dat ik niet eens kan lachen?

Aan het einde van de les was iedereen losgeslagen en lachte dat het een lieve lust was.

Behalve ik.

 

Ik bemerkte dat ik toch wel heel erg geremd was.

Tjee, dat ik het niet durfde om mijzelf te laten zien, was toch wel een eye-opener.

Daar moest ik aan gaan werken, bedacht ik, toen we na de les een meditatie deden.

 

En wat toen gebeurde ……… ik kreeg de slappe lach.

Zo gênant!

Iedereen was in diepe rust en ik kon niet meer stoppen met lachen.

 

Het effect was beoogd maar niet op het juiste moment.

Gelukkig! Ik ben niet saai of depressief.

Ik lach wanneer het mij uitkomt.

hahaha