Goed genoeg

Soms hoor ik een stemmetje binnen in mij.

Een stemmetje dat plotseling naar me toe sluipt vanuit een onverwachte hoek.

Het gooit als het ware een dekentje over mijn hoofd en probeert me ergens naar toe te slepen waar het koud en donker is.

Wat het stemmetje dan zegt is: Het is niet veilig, ga weg! Juist wanneer ik iets nieuws doe!

Het vertelt me dat de vrouw die ik ben, het niet waard is, dat ik meer training of scholing nodig heb, meer spritueel onderlegd moet zijn voordat ik werkelijk kan schitteren. Het is de stem die denkt dat na iets goeds altijd iets ergs volgt.

 

Na heel wat “soulsearching” en de wereld bewandeld  te hebben ben ik tot de conclusie gekomen dat er 2 vrouwen in mij leven.

De een is gelukkig en weet wat ze wilt en de ander heeft steeds vragen of ze wel alles op een rijtje heeft (soms letterlijk en soms figuurlijk).

Het is af en toe een strijd en niemand kan mij vertellen wat er voor nodig is om echt “goed genoeg” te zijn.

Maar ik heb gisteren een herinnering gekregen van een buurvrouw die een paar huizen verder woont. We spreken elkaar niet regelmatig en ken haar oppervlakkig.

 

Al twee jaar jogt ze langs. En al die tijd durft zij mij niet te vragen naar een Japans lantaarntje dat bij mij in de tuin staat.

Het lantaarntje zou heel goed passen in haar eigen Japanse tuin.

Ze vertelde: Ik ben nu op zo’n leeftijd gekomen dat ik er gewoon lak aan moet hebben wat mensen van mij denken.

Dus …. Vraag ik hierbij of je het lantaarntje aan mij wilt verkopen.

Ik heb het lantaarntje gegeven omdat ik er ten eerste niets mee deed en ten tweede maak ik haar er blij mee. Wel begon er bij mij wat te broeien.

Hoe komt het dat je alleen iets durft te vragen wanneer je een bepaalde leeftijd hebt bereikt? Is dan alle gêne verdwenen?

 

Ik raadpleegde de vrouw in mij die soms niet alles op een rijtje heeft (die zich niet goed genoeg voelt).

Een gedachte kwam bij me op dat vrouwen soms niet durven te vragen.

Misschien omdat  "veilig" de beste plek is om te blijven.

Mogelijk durfde zij niet goed genoeg te zijn maar wilde graag de perfecte vrouw zijn.

Natuurlijk vul ik nu in voor mijn allerbeste buurvrouw.

 

Ooit wil ik met haar een kopje thee drinken en haar het volgende mee geven:

 

Het leven is niet altijd hoe jij het bedacht hebt.

Het is niet altijd eng en pijnlijk. De ervaring is bedoeld als een persoonlijke reis en als je er van kan genieten is dat zeker meegenomen.

 

Zoek naar het doel waar je hart een sprongetje bij maakt.

Volg het waar het je ook naar toe leidt.

 

Je hoeft je niet te verantwoorden.

 

Stop met piekeren of je wel goed genoeg bent! Dat is gewoon zonde van de tijd!

 

En zoals William Purkey heel juist heeft opgemerkt:

 

“You've gotta dance like there's nobody watching,

Love like you'll never be hurt,

Sing like there's nobody listening,

And live like it's heaven on earth.”